در روزگاری که دروغ ساده و راستگویی سخت است؛ در گذر از لحظه های که بوی فریب می دهند؛ تـــو را صدا می زنم و نامت را هزارن بار زمزمه می کنم: السلام علیک یا صادق آل محمد(ص)
راستش را بخواهی
هرچند به این زندگی سراسر نیرنگ عادت کرده ام اما این دل هیچ وقت
در خوشی های کاذب مرا همراهی نمی کند
و رنج حاصل از صداقت را به راحتی
دروغگویی ترجیح می دهد...
ولی من خیلی به حرفهایش توجه نمی کنم!
نمی دانم چرا؟!
گاهی احساس می کنم قسمتی از روحم گمشده که...
با من سخن بگو.
تـــو که راستگوترین مردمانی صداقت را برایم معنا کن.
بندهای اسارت دلم را بگشا
؛ شاید شیرینی راستی در جانم نفوذ کرد... شاید...
در نبودت من مانده ام
و سنگینی معنای نامت بر سینه و کوهی شرمساری که مرا
شیعه جعفری نامند
و اندک نشانه ای از تـــو در من نیست...
